İş hayatında da zaman zaman akademik bilginin asla iş yaşamına aktarılamadığından ya da iş dünyasının üniversiteler ile yeterince iş birliği yapmadığından yakınmalar duyabilirsiniz. Bu konuya daha önceki bir yazımda değinmiştim. Alaylılarla mektepliler anlaşabilecekleri ortak bir dil bulmadıkça Japonca ve Türkçe konuşan iki kişinin iletişimi kadar iletişim kurabilirler ancak.
Son günlerde okuduğum "Yönetim : Örnek Vakalar" kitabında bu konuya değinen güzel bir anektod gördüm ve paylaşmak istedim. Kitap çok sevdiğim ve zaman zaman bu blogda alıntılar yaptığım Peter Drucker'a ait olsa da anektod önsözün yazarı Warren Bennis'e ait. Şöyle diyor:
"Kariyerime başladığım günlerde, 1950'lerin sonu, 1960'ların başında, Harvard İş Okulunda (Harvard Business School) matematikçi ve istatistikçi olan Howard Raiffa diye bir profesör vardı. O zamanlar çok revaçtaydı ve çok teklif alırdı. Araştırma alanı karar verme modelleriydi ve Raiffa karar verme modelleri ile çok ünlüydü.
Bir gün Standford'dan çok cazip bir teklif aldı ve kendi okulunun dekanına giderek; "Müthiş bir teklif aldım ama karar veremiyorum" dedi. Dekan George Baker, "Howard, neden modellerinden birini kendine uygulamıyorsun?" diye karşılık verdi. Howard da onu, "Evet ama bu önemli bir konu" diye yanıtladı."
Teorik olarak anlatmak ile gerçek bir sorumluluğun altındayken uygulamak ne kadar farklı görebiliyor musunuz? Bir çok danışman, eğitmen onlarca şeyi anlatıp duruyorlar. Bolca -meli, -malı ile biten cümle kullanıyorlar. Ama kellesi kılıcın altında olan biz yöneticileriz. Sonuçlar ile ilgili sorumluluğunuz yokken anlatmak, atıp tutmak çok kolaydır.
Akademik bilgiye, bilime kulaklarımızı kapatalım demiyorum tabi. Ama temkinli davranmak, her söylenene inanmamak ve her kuramı yine bilim ışığında değerlendirmek gerek. Çünkü bu yönetim işi "önemli bir konu".
0 yorum:
Yorum Gönder